Onderstaand gedicht komt uit de bundel ‘Circulaire systemen‘ van Paul Bogaert.
Vorig gedicht | Volgend gedicht
02
Als men de hand legt
op het soort caoutchouc
en men de knobbels
van een geraamte daaronder voelt,
dan rekt zich in een roltraptijd een afstand uit:
tussen de hand, die geleidelijk een voorsprong neemt,
en de rest van het lichaam erachter.
Meer en meer op die manier
tot men de hand loslaat en weer aan krachten went
die ontzettend remmend zijn, als aan een ontsnapping.
Uit: Circulaire systemen