Onderstaand gedicht komt uit de bundel ‘Circulaire systemen‘ van Paul Bogaert.
Vorig gedicht | Volgend gedicht
03
Blootgelegd is wat is opengedaan
als een gat verrassend vuil en ongewoon.
Geen benen passen in dit decor van in te vetten onderdelen.
Nu men niet langer elk deel dat zich aanbiedt
en voortglijdt en later ook wegschuift en terugkeert,
ziet als grond maar als tocht,
nu springt het in de ogen:
een mens wendt zich af, spoedt zich weg
om niet te vallen,
het hart niet te benauwen.
Uit: Circulaire systemen