Onderstaand gedicht komt uit de bundel ‘Circulaire systemen‘ van Paul Bogaert.
Vorig gedicht | Volgend gedicht
09
Men staat voor een sluis
die bedomptheid garandeert.
Dan vindt men instinctief de truc:
men spant wat spieren op, men verraadt
een aarzeling, men duwt zich dan erdoor.
Men ervaart een druk op het oor.
Een weerzinwekkende boventoon.
Een onpersoonlijk denkpatroon.
Maar een systeem verstoort men niet
als men in een draaideur het geliefde ziet.
Uit: Circulaire systemen