Onderstaand gedicht (over rivier, stad en vrouw) komt uit de bundel ‘Zo kan het niet langer‘ van Paul Bogaert.
WONDERLIJK
Haar ademhaling, zo diep en modern,
zo donker als de tegenstroom,
haar gratis mirakels, de vleselijke
accenten, haar discrete politieboten.
Met zo’n profiel zijn in alle richtingen
ontwikkelingen mogelijk
in oude beddingen, langs het bloed
op de oevers, haar betrouwbare
ophaaldiensten, haar charme
op basis van continuïteit, kaalslag en
innovatie, een groepsverkrachting, de rovers
uit Heverlee, hun lijven springlevend
in haar hoofd, het zweet van de cowboy van Bierbeek, haar weerstand,
haar niet te kammen wier,
de mogelijkheid,
langs de hoogbouw en
vandaar langs de laagbouw naar hier,
stroomopwaarts af te drijven
in die – straks opengelegde – armen
verleidelijk alles verlichtend.
Uit: Zo kan het niet langer (2018) – KOPPELINGEN
Zie ook:
- Margaretha van Leuven (Wikipedia)
- Beeld van het beeld Fiere Margriet van Willy Meysmans aan de Dijle in Leuven bij hoogwaterstand